ROZDZIAŁ 25

***

- O jakiego pokroju informacje ci chodzi? – zapytał  dalej mocno podtrzymując mnie za ramię.

- Wiem, że z Markiem nie przepadacie za sobą – odgarnęłam mokre od potu włosy z twarzy

- I to cię tu sprowadza? Przyjechałaś zemścić się, szpiegować? – koncentracja wypisana była na jego twarzy

- Nie ukrywam, że żywię do ciebie urazę. Chciałeś mnie zabić…

- Jak połowa tego miasta – wtrącił się blondyn, który stał zaledwie parę kroków od nich, a wściekłość dalej błyszczała w jego szarych oczach.

- Mów – nakazał Tom – po co tu jesteś? - „prawdziwy przywódca” pomyślałam patrząc na jego zdeterminowaną twarz.

- Mark zrobił coś czego nie popierałam. Nie słuchał mnie, a to duży błąd, więc radzę ci – przerwałam spoglądając na dwóch pozostałych w tym pomieszczeniu – nie lekceważ mnie i mojego zdania.

- Posprzątajcie ten bałagan – blondyn stojący obok niej nakazał – w takim razie porozmawiamy droga Hayley. – odezwał się do mnie i puścił moją kurtkę wskazując schody – zapraszam.

***

- Powinieneś zadzwonić na policję – surowym tonem odezwał się Louis po raz kolejny – W sumie to ja powinienem. To ja byłem tym porwanym. Zadzwonię podam im jej nazwisko, adres. Zrobią z nią co trzeba – syknął. Zmęczonym wzrokiem spojrzałem na niego.

- Nie mam zamiaru dzwonić na tę cholerną policję już ci to mówiłem. – pomasowałem palcami skronie.

- I co dalej dasz jej chodzić po ulicach i porywać Bóg wie kogo, albo i nawet zabijać? – znowu przeszedł z jednego końca pokoju – Bądź rozsądny Harry.

- Ona taka nie jest.

- Bo ty to akurat wiesz – spiorunował mnie wzrokiem – słuchaj po prostu dałeś się jej wykorzystać, omamić i musisz coś z tym zrobić

- Nic nie muszę Louis. Zrozum ona taka nie jest – podniosłem wzrok ze swoich splecionych palców na przyjaciela. Na jego twarzy malowała się irytacja.

- Nie znasz jej. Oszukiwała cię. Skąd w ogóle wiesz, że znasz jej prawdziwe imię? Jej prawdziwy adres? Hmm? – nie dawał za wygraną.

- Przestań! – wybuchłem wstając – może to akurat ja wiem jaka naprawdę jest?!

- Nie bądź głupi – syknął – zawsze byłeś naiwny Harry, i wierzyłeś we wszystko co mówili ci inni. Świat nie jest taki jaki chcemy, żeby był – jego głos stał się gorzki

- Przyjaźniąc się z tobą też jestem naiwny? –nie mogłem się powtrzymać . Chłopak wyglądał na zaskoczonego. W jego szaro-niebieskich oczach błysnął ból.

- Po prostu się martwię o ciebie Harry. Nie chcę żebyś cierpiał z powodu kogoś kto nie jest wart twoich uczuć jak ta dziewczyna. Jest bezczelna i nie ma szacunku do nikogo.

- Nie musisz się o mnie martwić. Dam sobie radę – chłodno odparłem wychodząc z pomieszczenia kończąc tym samym rozmowę.

***

- jeden do dwóch– zmęczona uśmiechnęłam się wyciągając rękę do bruneta siedzącego na macie. Jego orzechowe oczy wpatrywały się we mnie z rozbawieniem, a pot błyszczał na jego czole i szyi. Sięgnął po moją dłoń i przy jej pomocy wstał.

- Za  niedługo przegram z tobą do zera Hayley – uśmiechnął się szeroko – Jako twój trener jestem z ciebie dumny. Krav maga to nie łatwa sztuka walki – poklepał mnie po ramieniu i razem skierowaliśmy się do małej ławeczki pod ścianą. Sięgnął po mały ręczniczek wycierając twarz.

- To akurat coś dla mnie – wzięłam butelkę z wodą popijając parę łyków

- To co jeszcze jedna rundka czy koniec treningu? – uśmiechnął się wyzywająco odrzucając mokry materiał

- Będzie remis – odstawiłam butelkę i ruszyłam w stronę maty odgarniając parę mokrych kosmyków włosów, które przykleiły mi się do twarzy.

- Nie tym razem – Simon dogonił mnie wchodząc na matę. Zaśmiałam się krótko i przygotowałam do ataku. Po krótkiej walce pełnej ciągłych przewracań i ciosów zostałam przyszpilona do materaca przez umięśnionego trenera. Puścił mnie i pomógł wstać śmiejąc się – trzy do jednego. Nie ma remisu wygrałem dzisiaj.

Pokręciłam głowa śmiejąc się, a po sali rozległ się dźwięk oklasków. Simon dalej stał w tej samej pozie, a jego wzrok skierował się ku wejściu sali. Marszcząc brwi obróciłam się w tym kierunku, gdzie o framugę drzwi w nonszalanckiej pozie ze skrzyżowanymi kostkami stał Alec. Jego kruczoczarne włosy opadały mu na czoło. Miał na sobie proste czarne spodnie i koszulkę w tym samym kolorze, a na to narzuconą miał kurtkę. Przez ten kolor jego skóra wydawała się jeszcze bledsza niż w rzeczywistości. Wyglądał jak mroczny książę – pomyślała Hayley.

- Może kiedyś potrenujemy razem? – odezwał się. Wywróciłam oczami obracając się do Simona.

- Dzięki, że znalazłeś czas dla mnie.

- Następny trening w środę? – uniósł brew

- Wtedy na pewno wygram – wycelowałam w niego palec – do zobaczenia – obróciłam się i poszłam w stronę Alka.

- Brawo mała blondyneczko – błysnął bielą swoich zębów

- Nie nazywaj mnie tak – bąknęłam – I co ty tu robisz?

- Mam mieć na ciebie oko – powiedział już poważniejszym tonem idąc razem ze mną w stronę szatni

- Tom się upewnia, że to co mówię to nie przekręt – prychnęłam

- Dziwisz mu się? Jesteś oczkiem w głowie naszego wroga, a on po prostu musi być ostrożny.

- I ty się bawisz jako moja niańka – spojrzałam na niego, a niebieskooki odgarnął włosy z czoła

- Nie żebym narzekał – również na nią spojrzał, a na jego  policzkach pojawił się delikatny rumieniec. Przez jego bladą skórę, każdy choćby najmniejszy wypiek na jego twarzy był widoczny.  Zatrzymałam się przy szatni otwierając drzwi.

- Poczekaj tu – zakazałam wchodząc do pomieszczenia.

 ****************************

Hej wam :D Dodaje rozdział z jednodniowym opóźnieniem. Ajm sorry x.x Ale mam nadzieję, iż wam się podobał :D A i no na tym zdjęciu to nie jestem ja. Nie miałabym odwagi siebie wstawić. bo bym zniszczyła i tak już małą atrakcyjność wyglądu profilu xx Dziękuje za poprzednie komentarze :P no to chyba tyle, czytajcie, komentujcie i whatever chcecie :D Pozdrawiam xx